Θεώνη μου, σε καλωσορίζω στο Read to Death και σ’ ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη! Μετά το υπέροχο «Τι είναι έρωτας ζητάς να μάθεις» επιστρέφεις με το «Όσα δεν τόλμησα να ονειρευτώ», το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΕΞΗ. Πρόκειται για ένα βιβλίο αρκετά διαφορετικό από το προηγούμενο σου, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο από την οπτική της πρωταγωνίστριας, με επίκεντρο πάντα τον έρωτα και τη δυσκολία των σχέσεων στη σύγχρονη εποχή. Πες μας δυο λόγια για την ιστορία της Θάλειας και του Φίλιππου.
Καταρχάς, καλώς σας βρήκα! Επιστρέφω με ένα νέο έργο, κάτω από νέα εκδοτική στέγη, εξαιρετικά φιλόξενη. Ήδη στην ερώτηση αναδείχτηκαν τα δυο κοινά σημεία εν συγκρίσει με το προηγούμενο έργο μου, αυτά είναι: η πρωτοπρόσωπη αφήγηση και το θεμέλιο της ιστορίας, που είναι ο έρωτας. Τα συναισθήματα, συνολικά θα έλεγα, που γεννιούνται, αναπτύσσονται, έρχονται σε αντιπαράθεση, εξελίσσονται κι ακολουθούν τη δική τους πορεία. Η ιστορία της Θάλειας και του Φίλιππου είναι μια ιστορία σύγχρονη, με ανθρώπους που θα μπορούσαν να είμαστε εμείς ή οι φίλοι μας. Η ιστορία τους είναι αυτή η αλληλεπίδραση, η ζύμωση συναισθημάτων που προκύπτει, πάντα, όταν δυο άνθρωποι έρχονται κοντά. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να μιλήσω με δυο λόγια για ένα πολυσέλιδο έργο, για τους ήρωες που με συντρόφεψαν για αρκετό διάστημα και τώρα πια, έφτασε η ώρα να τους εκθέσω στο αναγνωστικό κοινό. Δύσκολο να περιοριστώ και να πω λιγότερα από όσα αναφέρονται στην περίληψη του βιβλίου.
Οι πρωταγωνιστές στο «Όσα δεν τόλμησα να ονειρευτώ», αν και μοιάζει να προέρχονται από παρόμοιους κόσμους, στην πραγματικότητα διαφοροποιούνται οι αφετηρίες της ζωής τους αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν, ως συναίσθημα, τον έρωτα. Κατά την προσωπική μου άποψη, αυτό που κάνει δύσκολη τη σχέση τους είναι η αντίθεση στο πόσα είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν για τον έρωτα. Πιστεύεις τον Φίλιππο και τη Θάλεια ως ζευγάρι ή μόνο ως εραστές; Δυσκολεύτηκες στο να αποδώσεις την ιστορία τους;
Μα αυτή είναι η πραγματικότητα. Ζούμε στον ίδιο κόσμο, μα δεν τον ζούμε με τον ίδιο τρόπο, έστω κι αν η αφετηρία των ανθρώπων είναι ίδια. Ανταμώνουμε τη ζωή με ένα κλάμα κι αυτό είναι το μόνο κοινό. Μεγαλώνουμε σε διαφορετικό περιβάλλον∙ τα ερεθίσματα, οι ευκαιρίες, τα εφόδια ποικίλλουν, οι άνθρωποι διαφέρουν. Καθένας μας συμπεριφέρεται, σμιλεύεται, εξελίσσεται μοναδικά, ακόμα και μέσα στο ίδιο οικογενειακό περιβάλλον. Στην περίπτωση των πρωταγωνιστών, η ζωή τους συστήθηκε με διαφορετικό πρόσωπο, ας πούμε. Ως είθισται.
Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τον έρωτα, ως συναίσθημα, είναι ο δικός τους τρόπος, εκείνος που μπορούν να ανταποκριθούν. Δεν υπάρχει ένας τρόπος, σημασία έχει αν θα γίνει αποδεκτός από τον άλλον. Εκείνο που κάνει δύσκολη τη σχέση τους, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ο ίδιος ο έρωτας, μα οι συνθήκες μέσα στις οποίες αυτός προσγειώνεται και ριζώνει στη ζωή τους, μιας που ο έρωτας αυτούσιος εμπεριέχει πάντα ένα ρίσκο.
Δε θα έλεγα πως δυσκολεύτηκα να αποδώσω την ιστορία τους, οι ήρωες φωτίζουν τον δρόμο μονάχοι τους. Ακόμα κι αν εσύ βλέπεις σκοτάδι, εκείνοι θα σου ανάψουν το φανάρι, ένα κερί, κάτι τέλος πάντων. Πιστεύω στην Θάλεια και τον Φίλιππο, αυτό μου είναι αρκετό.
Η Θάλεια είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ηρωίδες που έχω διαβάσει, καθώς τα σκοτάδια της ψυχής της, λόγω των συναισθηματικών ελλείψεων της παιδικής της ηλικίας, την κάνουν εξαιρετικά ανθρώπινη. Ένα δυναμικό πλάσμα με ευάλωτες πτυχές, που ο αναγνώστης επιθυμεί να αγκαλιάσει. Όμως η Θάλεια δε σου επιτρέπει εύκολα να διαπεράσεις το τείχος της. Πόσο εύκολη συγγραφικά ήταν η απόδοση ενός τέτοιου λογοτεχνικού χαρακτήρα; Το εξελικτικό της ψυχογράφημα ήταν αυτό ακριβώς που είχες στο μυαλό σου ή η πρωταγωνίστρια του βιβλίου σου σε οδήγησε μόνη της εκεί που επιθυμούσε;
Το παρελθόν μας μάς ακολουθεί, το παρελθόν μας μάς διδάσκει, είναι κομμάτι μας, το κουβαλάμε. Σημασία έχει να μη στοιχειώνει το παρόν μας. Η Θάλεια είναι για μένα μια πολύ αγαπημένη ηρωίδα, δεν τα βρήκε όλα ρόδινα, αγωνίστηκε για να κερδίσει μια θέση στην ξέφρενη κούρσα της ζωής. Έχει αγκυλώσεις ως χαρακτήρας, εγκλωβίζεται στα δικά της βιώματα, ταυτόχρονα όμως μοχθεί, δεν παραιτείται. Δε θα πω ότι παιδεύτηκα μαζί της, με πήρε από το χέρι και μου έδειξε τον κόσμο της, της επέτρεψα να το κάνει. Δεν είχα στο μυαλό μου το πώς θα εξελιχθεί, το τέλος ποτέ δεν το ξέρω, για κανέναν ήρωα. Ακόμα και αν σε ένα σημείο της ιστορίας βλέπω προς τα πού οδεύει η κατάσταση, δεν επιθυμώ να τους καπελώσω, αφήνω τους ήρωες να πάψουν μόνοι τους.
Ο Φίλιππος είναι ένας από εκείνους τους λίγους, τους ξεχωριστούς λογοτεχνικούς ήρωες. Η εξέλιξη που έχει ως χαρακτήρας ομολογώ πως βρίσκει απροετοίμαστο τον αναγνώστη. Τι σε δυσκόλεψε στη δημιουργία του συγκεκριμένου χαρακτήρα;
Με δυσκολεύει εξαιρετικά να πω πράγματα, συγκεκριμένα για τον Φίλιππο. Γιατί αυτό το βιβλίο ενώ είναι, όπως σωστά αναφέρθηκε στην αρχή, ‘Θάλεια’… είναι ικανό να γίνει ‘Φίλιππος’. Να πω τα απλά, πως είναι ένας άντρας ρεαλιστής, γνωρίζει καλά τον εαυτό του, τα θέλω του. Έχει αποθέματα υπομονής, ξέρει να αγαπά. Απέναντι στη ζωή στέκεται οπλισμένος δύναμη, αισιοδοξία και αποφασιστικότητα.
Για εμένα μια από τις πιο δύσκολες αναγνωστικές μου στιγμές μέσα στο βιβλίο ήταν το τελευταίο κεφάλαιο. Εσένα ποια σκηνή, ποια συγγραφική στιγμή σε αποδόμησε συναισθηματικά;
Δε θα αναφερθώ σε σκηνές, παρότι θα συμφωνήσω για το τελευταίο κεφάλαιο. Θα έλεγα η συναισθηματική πάλη, η πάλη με τον ίδιο τον εαυτό των ηρώων, όπου προκύπτει. Εκεί δοκιμάζονται τα όρια, οι αντοχές, η θέληση να κάνουν την υπέρβαση, όχι μόνο για να ξεπεράσουν εμπόδια αλλά και για να αποδεχτούν αλήθειες.
Λατρεμένος ο Στέφανος του πρώτου σου βιβλίου, αλλά και ο Νικόλας που συναντάμε σε ένα από τα διηγήματα του συλλογικού έργου στο οποίο συμμετείχες με τίτλο «Οίκος… Νυφικών». Αυτή τη φορά δεν μπορώ να κρύψω την αγάπη μου προς τη Θάλεια. Όχι μόνο γιατί πιστεύω πως το βιβλίο είναι εκείνη, όχι μόνο για το πόσο ανθρώπινη είναι, αλλά και για εκείνη τη συγκλονιστική στιγμή στην οποία ‘απογυμνώνεται’ και παραδέχεται: «Προσπαθώ να πάω παρακάτω… Με όποιον τρόπο βρω… Αρκεί να μη σκέφτομαι, αρκεί να μην αισθάνομαι, αρκεί να μην πονάω». Εσύ σε ποιον ήρωα σου έχεις αδυναμία και γιατί; Φοβάσαι τη σύγκριση με τους ήρωες του προηγούμενου έργου σου, το οποίο αγαπήθηκε τόσο πολύ;
Δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστη, την παραδοχή της αυτή. Είναι μια παραδοχή που πονάει, φανερώνει αδυναμίες, μαρτυρά το ίδιο το μαρτύριο του έρωτα. Δεν είναι κάτι που μόνο η Θάλεια υιοθετεί ως στάση∙ όταν πια κάτι αδυνατείς να το διαχειριστείς, όταν κάτι πρέπει οπωσδήποτε να το ξεχάσεις, οφείλεις να το πάψεις με όποιον τρόπο σου φανερωθεί ως ιδανικός. Εάν δεν μπορείς να το ζήσεις, οφείλεις στον εαυτό σου να το πάψεις.
Ο ήρωας στον οποίο έχω αδυναμία, δεν έχει δει ακόμα το μελάνι στο χαρτί. Αν υποθέσουμε πως τα έργα μας είναι όπως τα παιδιά μας, γνωρίζουμε τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά τους, τις αδυναμίες και τις δυνατότητές τους. Κάθε χαρακτήρας, λοιπόν, σημαίνει για μένα πολλά, με έκανε να νιώσω και να μάθω, να δω μέσα από τα μάτια του. Δε φοβάμαι τη σύγκριση. Γνωρίζω εκ των προτέρων, ως αναγνώστρια κυρίως, πως καθένας αγαπιέται για το μοναδικό του ‘κάτι’. Εύχομαι, οι όποιοι αναγνώστες, να σκύψουν πάνω από τους νέους ήρωες δίχως να είναι προκατειλημμένοι από τους προηγούμενους. Δεν είναι οι προηγούμενοι, είναι κάτι άλλο. Το αν θα αγαπηθούν, ασφαλώς και δεν μπορώ να το προεξοφλήσω, παρά μονάχα να το ευχηθώ.
Η ιστορία της Θάλειας και του Φίλιππου δημιουργεί ένα βιβλίο γεμάτο έρωτα, αγάπη, πάθος. Άλλωστε αφιερώνεις το έργο σου ‘στην αγάπη’. Όμως αναφέρεται επίσης έντονα στη φιλία και επεξεργάζεται ζητήματα όπως οι ενδοοικογενειακές σχέσεις, η αγάπη γονιού-παιδιού, ο επαγγελματικός ανταγωνισμός, τα απωθημένα που καθορίζουν σε αρκετές περιπτώσεις την πορεία της ζωής μας. Ένα έργο γεμάτο ζωή για την ίδια τη ζωή. Τι επιθυμείς να εισπράξει ο αναγνώστης από το βιβλίο σου;
Η αγάπη δεν αφορά μόνο σ’ εκείνη που προκύπτει από τη σχέση ενός ζευγαριού. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην αγάπη, γιατί αυτή θα έπρεπε να κυριαρχεί παντού, να ορίζει τις ζωές μας, να χαράσσει την πορεία μας. Αυτό θα ήθελα να εισπράξει ο αναγνώστης από το βιβλίο. Η φιλία, οι οικογενειακές σχέσεις διέπονται, στηρίζονται και ολοκληρώνονται όταν στον πυρήνα τους κατοικεί η αγάπη. Κανένα άλλο συναίσθημα δεν περιλαμβάνει μηδαμινό εγωισμό και δεν τον αγνοεί, προκειμένου να επιβιώσει το ίδιο ως συναίσθημα. Ακόμα και στον επαγγελματικό στίβο, όπου κυριαρχεί ο ανταγωνισμός, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, εστιάζεις σε αυτό που κάνεις εσύ κι όχι ο δίπλα σου. Το να γίνεις η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού σου είναι, για μένα, μεγαλύτερο προνόμιο απ’ το να γίνεις καλύτερος από τον άλλον, με όποιο κόστος, απλώς για να γίνεις.
Γρήγορη πλοκή, σύγχρονη γλώσσα, καθημερινοί ήρωες, κοφτή αφήγηση, παιχνιδιάρικοι διάλογοι είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που συναντάμε οι αναγνώστες στα βιβλία σου, όπως και τον μοναδικό και χαρακτηριστικό τρόπο με τον οποίο αποδομείς το λαμπερό περιτύλιγμα του έρωτα και αναδεικνύεις την αλήθεια της καθημερινότητας. Έχεις προτιμήσεις σε σχέση με τις συγγραφικές τεχνικές που χρησιμοποιείς, π.χ. πρωτοπρόσωπη αφήγηση; Αλήθεια, το ‘για πάντα’ είναι εφικτό στην πραγματική ζωή;
Δε θα έλεγα πως ακολουθώ κάποια συγκεκριμένη τεχνική, ένα μοτίβο, έναν μπούσουλα. Αφήνομαι και όπου με πάει κάθε φορά. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, που χαρακτηρίζει το πρώτο και το παρόν έργο «Όσα δεν τόλμησα να ονειρευτώ», προέκυψε αβίαστα, τη φόρεσα σαν ρούχο άνετο και πορεύτηκα μαζί της ως εκεί που μπορούσαμε να πάμε. Όσες συγγραφικές απόπειρες έχουν ακολουθήσει, είναι πια σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, που μέχρι ώρας δεν μπορώ να αποχωριστώ.
Το ‘για πάντα’ είναι εφικτό μόνο στο θάνατο, όχι στη ζωή. Στη ζωή τα πάντα είναι πιθανά. Το ‘για πάντα’ στη ζωή είναι ένα δεκανίκι που μας βοηθά και ενισχύει την ψυχολογία μας, όταν θέλουμε κάτι να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν ανθρώπινες σχέσεις που κάνουν εφικτό αυτό το ‘για πάντα’. Ναι, η αγάπη διαρκεί για πάντα μα όχι πάντα· η αληθινή, η ελεύθερη και δίχως περιορισμούς αγάπη έχει αυτή τη δυναμική.
«Κι αν σ’ εκείνο το αύριο δεν υπάρχω, αφού μ’ αγάπησες εδώ, υπήρξα για λίγο αιώνια και παντού», στίχοι του ποιητή Σταύρου Σταύρου, οι οποίοι στολίζουν την αρχή του βιβλίου σου. Το κείμενο σου διακρίνεται για τα ποιητικά του ψήγματα τα οποία μιλούν για την αγάπη, τον έρωτα, τη ζωή. Πόσο σε ενέπνευσε η ποίηση κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου; Νιώθεις πως η αναγνωστική σου ταυτότητα τροφοδοτεί την ιδιότητα που έχεις ως συγγραφέας;
Κάποιοι από τους στίχους που κοσμούν την αρχή του βιβλίου μου, είναι ιδιαίτερα αγαπημένοι στίχοι. Οι συγκεκριμένοι αφορούν ένα έργο που συνολικά και κυριολεκτικά αγαπώ, «Το άσπρο του έρωτα… στου έρωτα το μαύρο» του Σταύρου Σταύρου. Δεν είμαι σε θέση, ούτε και επιδιώκω τα ψήγματα ποίησης, αν υπάρχουν. Μετά βεβαιότητας όμως μπορώ να πω πως η αγάπη, ο έρωτας και η ζωή ενέπνευσαν, εμπνέουν και θα εμπνέουν τους ποιητές μας, όχι μόνο ως δεδομένο μα και ως απώλεια από τους ανθρώπους. Δεν αποτελούσε για μένα πηγή έμπνευσης η ποίηση, το διάστημα που έγραφα το συγκεκριμένο βιβλίο. Όχι υπό την έννοια του τυπωμένου έργου. Όμως γύρω μας, παντού, επικρατεί η ποίηση, ακόμα κι εκεί που δεν την αναγνωρίζουμε ως τέτοια. Ακούμε μουσική, λίγο ή περισσότερο όλοι, πολλά τραγούδια δεν είναι τίποτα παραπάνω από μελοποιημένα ποιήματα μεγάλων δημιουργών.
Οπωσδήποτε επηρεάζεται κανείς από τα αναγνώσματά του, δεν ξέρω αν και σε ποιον βαθμό επηρεάζεται η γραφή μου, εύχομαι να το κάνει θετικά.
Ποιο βιβλίο διάβασες πρόσφατα και αισθάνθηκες λίγο πιο πλούσια ως αναγνώστρια; Υπάρχει κάποια ιστορία η οποία νιώθεις να σε ελκύει ως δημιουργό;
Από τα πιο πρόσφατα είναι το «Έγκλημα και Τιμωρία», του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, αισθάνθηκα πιο πλούσια σε πολλά επίπεδα και όχι μόνο σε εκείνο του αναγνώστη. Δίπλα στο κομοδίνο μου στοιβάζονται βιβλία, ποικίλης θεματολογίας. Ανάλογα με τον χρόνο που μου περισσεύει, είτε θα διαβάσω μυθιστόρημα, είτε ποίηση. Δε με ελκύει κάποια συγκεκριμένη ιστορία ως δημιουργό, με εξιτάρει η αυθεντικότητα, η μοναδικότητα γραφής, ο τρόπος με τον οποίο αποδίδεται μια ιστορία, ακόμα κι αυτό το χιλιοειπωμένο ανά τους αιώνες θέμα του έρωτα. Με μια προϋπόθεση· να μου ταιριάζει, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
«Όσα δεν τόλμησα να ονειρευτώ»… Εσύ τόλμησες να ονειρευτείς όλα αυτά που ζεις ως συγγραφέας; Υπάρχει κάποιο όνειρο -ανεκπλήρωτο, τρελό, ρεαλιστικό, μελλοντικό- που έχεις ως δημιουργός;
Αν το δούμε ως μια ιδιότητα, μια πτυχή του εαυτού μου, αυτό το ‘συγγραφέας’, δε ζω κάτι ουτοπικό, δε ζω διαφορετικά απ’ ό,τι ζούσα. Αν υπάρχει μία διαφορά, είναι πως μοιράζομαι με άλλους ανθρώπους κάτι που έκανα με αγάπη, πως χαίρομαι εν τέλει όταν καταφέρνω να τους κρατήσω συντροφιά. Μικρά, ρεαλιστικά όνειρα θα έλεγα πως έχω. Με υπομονή και επιμονή υλοποιούνται. Έχω γνωρίσει ανθρώπους με αφορμή το βιβλίο, δημιουργούς και αναγνώστες, που τους εκτιμώ και τους αγαπώ. Η ζωή μας είναι γεμάτη από μικρά ή μεγαλύτερα ανεκπλήρωτα, ως δημιουργός δεν κάνω μεγάλα όνειρα, δεν έχω τρελές προσδοκίες, μου αρέσει να πατάνε τα πόδια μου στη γη. Εκείνο που επιθυμώ είναι να συνεργάζομαι και να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που αξίζουν της εμπιστοσύνης μου κι εγώ της δικής τους.
H χώρα μας περνάει τεράστιες οικονομικο-κοινωνικές δυσκολίες. Το τελευταίο διάστημα φαίνεται να μην υπάρχουν λύσεις σε αυτό το αδιέξοδο, ενώ η πολιτική και οι πολιτικοί αδυνατούν να βοηθήσουν. Ως πολίτης της πως αισθάνεσαι; Ως δημιουργός νιώθεις να επηρεάζεσαι;
Ως πολίτης έχω περάσει από διάφορα στάδια αποτίμησης αυτού του πολιτικού συστήματος. Από αυτό της οργής ως και αυτό της αγανάκτησης, από το άλλο της ελπίδας ως εκείνο της ματαιότητας. Εκείνο που καταλαβαίνω, είναι πως καμιά εξουσία δε χωρά συναισθηματισμούς, από όποιον χώρο κι αν προέρχεται. Στη γραφή μου, έχω επηρεαστεί πάρα πολύ στα τελευταία γραπτά. Ως άνθρωπος, πείθομαι πως το μόνο μας όπλο είναι να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας. Ο κόσμος δεν υπήρξε καλύτερος από πολιτικά συστήματα, ο κόσμος καλυτέρευε όταν οι άνθρωποι δεν περίμεναν την πολιτική αλλαγή, τη δημιουργούσαν, μοχθούσαν οι ίδιοι, άλλαζαν οι ίδιοι. Το σάπιο φρούτο δεν περιμένεις να γίνει φρέσκο φρούτο, δεν υπάρχει αυτή η προοπτική. Το φρέσκο φρούτο, μην το βάζεις παρέα με τα σάπια, δε θα παραμείνει για πολύ φρέσκο. Έχει υποστεί τόσες πλαστικές αυτό το σύστημα που δεν αναγνωρίζει, ούτε το ίδιο πια, τι πρόσωπο είχε κάποτε.
Στο χώρο του βιβλίου χρησιμοποιούμε όρους όπως γυναικεία λογοτεχνία, ροζ λογοτεχνία, βιβλία για τη νοικοκυρά κ.α. Κατά πόσο είναι χρήσιμη η φυσικοποίηση τέτοιων χαρακτηρισμών, ιδιαιτέρως σε μια εποχή όπου η πατριαρχία κυριαρχεί και στο τραπέζι του δημοσίου διαλόγου μπαίνουν κριτήρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα με βάση τις επιλογές, τον αυτοπροσδιορισμό, την αυτοδιάθεση των ανθρώπων; Ως συγγραφέας ενοχλείσαι από αυτούς τους χαρακτηρισμούς;
Είμαι υπέρ του να διαβάζει ο καθένας ότι πραγματικά τον ευχαριστεί! Αντιλαμβάνομαι πως π.χ. τα αισθηματικά έχουν στο μεγαλύτερο ποσοστό τους γυναικείο κοινό. Το ίδιο όμως γυναικείο κοινό, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο ποσοστό, αναζητά και άλλα λογοτεχνικά είδη.
Συχνά ακούω τον όρο ‘βιβλίο παραλίας’, που δεν ξέρω τι κακό έχουν οι πανέμορφες παραλίες και τις χρησιμοποιούν για να προσδώσουν λιγότερη αξία στο αντίστοιχο ανάγνωσμα. Προσωπικά στην παραλία διαβάζω ό,τι μου κάνει κέφι, πέρσι ξεκαλοκαίριασα διαβάζοντας πλάι στο κύμα Καζαντζάκη, Ντοστογιέφσκι, Λόρενς, αλλά και σύγχρονο μυθιστόρημα. Από το να κρίνουμε τους ανθρώπους, ακόμα και για τις αναγνωστικές τους επιλογές, θα ήταν προτιμότερο να τους ενθαρρύνουμε να διαβάζουν. Υπάρχουν, σαφώς, ευκολότερα και δυσκολότερα αναγνώσματα. Αυτά όμως προκύπτουν σε κάθε λογοτεχνικό είδος!
Το νέο σου έργο είναι στα βιβλιοπωλεία… Ποια είναι τα συναισθήματα σου; Αν και είναι απίστευτα νωρίς ακόμα, δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω για τα μελλοντικά συγγραφικά σου σχέδια. Τι μπορούμε να περιμένουμε από εσένα στο μέλλον;
Τα συναισθήματα είναι πολλά και ανάμικτα. Από τη μια νιώθω χαρά μεγάλη, ανακούφιση που θα ξεκινήσει το ταξίδι του, που δεν είναι αποκλειστικά δικό μου! Από την άλλη έχω αγωνία, δίχως να το θέλω. Εκείνο το συναίσθημα που δε θέλεις να απογοητεύσεις τον αναγνώστη και που φυσικά είναι αδύνατο να συμβεί, δεν μπορείς να καλύψεις στο απόλυτο τις αναγνωστικές απαιτήσεις.
Σε ό,τι αφορά στα μελλοντικά μου σχέδια, ασχολούμαι ήδη με το επόμενο έργο, το κοιτάζω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ, προτού παραδοθεί για αξιολόγηση στον εκδοτικό μου. Είναι αισθηματικό, τριτοπρόσωπη αφήγηση, αυτά είναι όλα όσα μπορώ να πω.
Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για αυτή την συνέντευξη. Στο σημείο αυτό να πω πως για μένα έχει ιδιαίτερη αξία, το να συνομιλώ με έναν άνθρωπο, με τον ίδιο άνθρωπο που πραγματοποίησα την πρώτη συνέντευξη όταν ελάχιστοι γνώριζαν το πρώτο μου έργο. Ευχαριστώ για την τιμή, τον χώρο έκφρασης και τη διάθεση για ατελείωτη κουβέντα, Μαρία Μπακάρα και Read to death!
Επιμέλεια Άρτεμις Βελούδου-Αποκότου
https://readtodeath.blogspot.gr/2016/07/blog-post.html