“Η Ευαγγελία Πέτρου ανήκει στην κατηγορία των δημιουργών, που μέσα από το βιβλίο τους μπορούμε να βρούμε ξανά τις λέξεις, τη φωνή, τον δρόμο μας” της Βασιλικής Ευαγγέλου-Παπαθανασίου

Η Ευαγγελία Πέτρου ανήκει στην κατηγορία των δημιουργών, που μέσα από το βιβλίο τους μπορούμε να βρούμε ξανά τις λέξεις μας, τη φωνή μας, τον δρόμο μας.

Πότε νιώσατε την ανάγκη να ασχοληθείτε με τη συγγραφή; 

Η επιθυμία της συγγραφής ξεκίνησε από την παιδική ηλικία με αφορμή την ιστορία αγάπης του αγαπημένου μου παππού και της αγαπημένης μου γιαγιάς. Στα εφηβικά χρόνια έγινε στόχος και  έντονη ανάγκη πια της ψυχής μου διανύοντας τα πρώτα έτη της δεκαετίας των τριάντα .Εκεί λοιπόν ήρθε η έμπνευση της ιστορίας που έγραψα. Απρόσμενα, σε μια περίοδο της ζωής μου ολοκαίνουργια, γεμάτη από νέα ερεθίσματα, νέο τόπο διαμονής και έχοντας γνωρίσει τον άντρα μου, ο οποίος  με στήριξε πολύ την περίοδο που ξεκίνησα να γράφω, όπως και όλη μου η οικογένεια. 

Γράφετε κυρίως με βάση το ένστικτο, και ανακαλύπτετε την ιστορία κατά τη συγγραφή; 

Όλα ξεκινούν από μια εικόνα στο μυαλό, σαν σκηνή από ταινία.  Έπειτα οργανώνω  στη σκέψη μου ένα πρώτο συνολικό  πλάνο της ιστορίας, που έρχεται ενστικτωδώς . Καθώς λοιπόν ξεκινάω να γράφω αρχίζει να ξετυλίγεται αυτή η ιστορία και φυσικά εμπλέκεται το ένστικτο μου καθ’ όλη τη διάρκεια. Mε αυτό πορεύομαι, παρέα με τους χαρακτήρες του βιβλίου,τα γεγονότα, τα συναισθήματα και τις ανατροπές ως το τέλος.   

Θέλετε να μας μιλήσετε για τη διαδικασία του «κτισίματος» των χαρακτήρων σας; Τι είδους έμπνευση απαιτείται, προκειμένου να αποκτήσουν όλοι αυτοί «σάρκα και οστά»; 

Όπως προανέφερα όλα ξεκινούν με μια εικόνα σαν σκηνή από ταινία . Από εκεί ξεκινά η έμπνευση της ιστορίας και των χαρακτήρων. Αμέσως δημιουργούνται στη σκέψη μου πρόσωπα με τα δικά τους χαρακτηριστικά και τα βλέπω μπροστά μου με κάθε λεπτομέρεια. Έπειτα αυτό με εμπνέει για να δώσω από ένα ταιριαστό όνομα σε αυτά τα πρόσωπα, όπως και το τι ρόλο θα έχουν στην ιστορία. Η πορεία της ιστορίας μου δίνει και πιο συγκεκριμένα στοιχεία για τον χαρακτήρα του κάθε ήρωα και καθώς γράφω είναι σαν υπαρκτά πρόσωπα για μένα κι έτσι γίνεται δεδομένο στο μυαλό μου τι πράξεις θα μπορούσε να κάνει κάθε χαρακτήρας, είτε καλές, είτε κακές . Από κάποιο σημείο και μετά όταν εξοικειωθώ μαζί τους στη σκέψη μου, οι ήρωες με καθοδηγούν από μόνοι τους. Φυσικά πηγή έμπνευσης για τους χαρακτήρες της μυθοπλασίας είναι η φαντασία αλλά και η πραγματική ζωή. Είναι ένας συνδυασμός που υποσυνείδητα δένει αρμονικά και οι χαρακτήρες αποκτούν «σάρκα και οστά». 

Τι οπλίζει με υπομονή και πίστη τους ανθρώπους μέχρι τις ημέρες μας; 

Θεωρώ πως αυτό που μας οπλίζει με υπομονή και πίστη είναι η αγάπη και η ελπίδα, έχοντας αυτά τα δύο η υπομονή είναι ατελείωτη και η πίστη μεγάλη.     

Αν αναζητούσαμε το μήνυμα του βιβλίου σας, ποιο θα ήταν αυτό;

Είναι η πίστη στην αληθινή αγάπη. Θεωρώ πως η αγάπη είναι ο τελικός προορισμός σχεδόν όλων των ανθρώπων. Είναι επίσης, το να εμπιστευόμαστε το ένστικτο μας και μαζί με αυτό να αφήνουμε τη ζωή και τον Θεό να μας οδηγήσει στο προσωπικό μονοπάτι της ψυχής μας, εκείνο που είναι προορισμένο για μας. 

«μην αφήνεις στιγμή να πάει χαμένη» θα μπορούσε να είναι το στίγμα του έρωτα που έζησε η  Έλια και ο Μανώλης; 

Ναι θα μπορούσε. Οι δυο τους έζησαν έναν έρωτα μεγάλο, μια αγάπη βαθιά, από εκείνες που σε παρασύρουν μέχρι την άκρη του κόσμου, από τη πρώτη στιγμή δεν άφησαν ούτε λεπτό ο ένας τον άλλο ρισκάροντας τα πάντα.  Ήταν τόση η αγνότητα και η ένταση της αγάπης αυτής, που προκάλεσε κάποιους να την καταστρέψουν, όσο κι προσπάθησαν όμως, κατάφεραν να τους χωρίσουν μόνο για λίγο. Η αγάπη τους έμεινε εκεί ασβέστη, για πάντα και βρήκε τον τρόπο να εκπληρώνεται μέσα στα χρόνια. Οι στιγμές που έχασαν δεν είχαν γυρισμό, μα όσες έζησαν άξιζαν για μια ολόκληρη ζωή. Για αυτό λοιπόν, ας μην αφήνουμε στιγμή να πάει χαμένη, γιατί η ζωή είναι μια ανάσα και πρέπει να την πάρουμε ολόκληρη. Οφείλουμε αυτό το πολύτιμο δώρο, να το ζούμε γεμάτοι από ευγνωμοσύνη και αγάπη κάθε μας στιγμή, ιδιαίτερα με τον άνθρωπο μας. 

Πιστεύετε στη μετενσάρκωση;

Κάποτε είχα ανάγκη να πιστέψω σε αυτή. Ήταν τότε που έχασα την γιαγιά μου. Μέσα στην μεγάλη απελπισία που ένιωθα, επιθυμώντας να  απαλύνω τον πόνο μου, ελπίζοντας πως ίσως να την ξανασυναντούσα. Έπειτα όμως από μεγάλες αναζητήσεις, πιστεύω με όλη μου την ψυχή στον Χριστό και στην αιώνια ζωή. 

Τι σας έκανε να σκεφτείτε έναν έρωτα που ζει μέσα από το δαχτυλίδι σε διάφορες εποχές; 

Η έμπνευση για το δαχτυλίδι ήρθε ανασύροντας μνήμες. Όταν ήμουν μικρή μια μέρα η γιαγιά μου, μου χάρισε ένα δαχτυλίδι λέγοντας μου « Να το φοράς όταν μεγαλώσεις να με θυμάσαι», ακόμη θυμάμαι εκείνη τη στιγμή μας. Το είχα φυλάξει καλά για χρόνια στο κουτάκι του και πράγματι, όταν μεγάλωσα,  δυστυχώς την έχασα και το φόρεσα στο χέρι μου, έχοντας την ανάγκη να την έχω με κάποιο τρόπο δίπλα μου, τηρώντας εκείνη την υπόσχεση. Το δαχτυλίδι από τότε δε το αποχωρίστηκα ποτέ, όπως δεν αποχωρίστηκα κι εκείνη ούτε μια μέρα από σκέψη και την καρδιά μου έτσι κι αλλιώς. Επίσης η γιαγιά είχε ένα δαχτυλίδι το οποίο αγαπούσε και της το είχε κάνει δώρο ο πατέρας μου με τα πρώτα του χρήματα όταν ήταν έφηβος, σε κάποια γιορτή της. Αγαπούσε τα δαχτυλίδια, όπως και εκείνα που της είχε δωρίσει ο παππούς μου, όχι όμως σαν αντικείμενα αλλά σαν συναίσθημα από τα αγαπημένα πρόσωπα, από τα οποία προέρχονταν. Τέλος από ένα δαχτυλίδι που βρήκα και αγόρασα κάποτε σε ένα από τα καλοκαιρινά ταξίδια μου, μπαίνοντας σε  παλαιοπωλείο της Τουρκίας. Μόλις το είδα, ανάμεσα σε τόσα άλλα, με τράβηξε σαν μαγνήτης και το ένστικτό μου με προέτρεψε να ρωτήσω γι’ αυτό. Ακούγοντας την ιστορία του πως ανήκε σε κάποια Σμυρνιά μας από το 1927, το πήρα μαζί μου πίσω στην Ελλάδα χωρίς δεύτερη σκέψη. Όλα αυτά μαζί με έκαναν να σκεφτώ τον έρωτα που ζει μέσα από ένα δαχτυλίδι ανά τους αιώνες .Τα δαχτυλίδια για μένα είναι σύμβολα επισφράγισης της αγάπης, της υπόσχεσης και της ανάμνησης. Μένουν κειμήλια, με σκοπό να κουβαλούν αιώνια ιστορίες και συναισθήματα εκείνων που τα χάρισαν και εκείνων που τα φόρεσαν.

Αν είχατε την ευκαιρία να ζήσετε σ άλλες εποχές, ποιες θα ήταν αυτές;  

Αν είχα την ευκαιρία δε θα ήθελα να ζήσω απαραίτητα σε άλλες εποχές, αλλά θα ήθελα να μπορώ να μεταφερθώ σε όλες, σαν ταξιδευτής στον χρόνο, για όσο θα επέλεγα .Να δω από κοντά όλα εκείνα που σήμερα αναζητώ γράφοντας τα βιβλία μου.

Σας ευχαριστώ θερμά μέσα από την καρδιά μου Κα Ευαγγέλου-Παπαθανασίου για την όμορφη συνέντευξη και για τον χρόνο που αφιερώσατε διαβάζοντας το πρώτο συγγραφικό μου ταξίδι.

Βασιλική Ευαγγέλου – Παπαθανασίου 

Ευαγγελία Πέτρου: “Για να σε συναντήσω “ – statusvoice.gr 

 

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *