ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ – ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΜΕ ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ

Συγγραφέας: Τσαβέα Ζωγραφιά
ISBN: 978-618-80819-7-0
Σελίδες: 454

Αίμα και τρόμος ήταν αυτά που γράφτηκαν ανεξίτηλα στις μνήμες όσων επέζησαν και πήραν το δρόμο της προσφυγιάς. Χαμένες ψυχές που αναζητούσαν τις οικογένειές τους με μόνο οδηγό την πυξίδα της καρδιάς. Κάποιοι τα κατάφεραν, άλλοι ορκίστηκαν να μην σταματήσουν ποτέ να ψάχνουν, κι ας χρειαζόντουσαν μια ζωή.

Για την Κλειώ και τη Λυγερή όλα άλλαξαν στην ανέφελη ζωή τους μέσα σε μια μέρα. Άφησαν τη Σμύρνη τους πνιγμένη στους λυγμούς, ακολουθώντας τα καραβάνια των ξεριζωμένων. Έναν δρόμο δύσβατο και άγνωστο, χώρια η μία από την άλλη.

Η υπόσχεση μία απ’ όταν ήταν μικρά κορίτσια, από τότε που έκλειναν τα μάτια και σιγοτραγουδούσαν κάτω από τη μουριά. Η Κλειώ, ως αγωνίστρια, δεν ήθελε να ξεχάσει. Η Λυγερή, πιο ευάλωτη, δεν μπορούσε να θυμηθεί. Η φρίκη που βίωσε δεν ήταν σύμμαχός της.

Η αναζήτηση ξεκινάει για την Κλειώ. Τι θα βρεθεί στον διάβα της δεν ξέρει, μα δεν το βάζει κάτω, με πείσμα συνεχίζει… Τον όρκο της θα τον κρατήσει ό,τι κι αν γίνει, όσο καιρό και αν χρειαστεί να περιμένει…

Η αληθινή ιστορία τους αποτελεί ένα μάθημα αγάπης, ελπίδας και πίστης στον άνθρωπο που όσοι τη διαβάσουν δεν θα την ξεχάσουν.

Συγγραφέας: Έφη Καγξίδου, Λίνα Σπεντζάρη
ISBN: 978-618-5240-16-5
Σελίδες: 501

28η Οκτωβρίου 1940. Η καμπάνα του χωριού αρχίζει να χτυπά ασυνήθιστα γρήγορα. Η οικογένεια της Σοφίας εγκλωβίζεται στις Μυρτιές, ένα μικρό χωριό του Κιλκίς, καθώς όλα τα μεταφορικά μέσα επιτάσσονται. Ο πόλεμος ξεσπά. Μα η μοίρα της Σοφίας ακολουθεί μια μελανότερη πορεία. Ο Αφέντης της περιοχής θέλει να την κάνει γυναίκα του και την αρπάζει με τη βία. Σύμμαχοί του ο πόλεμος και τα σφραγισμένα από φόβο στόματα των κατοίκων του χωριού.

Έκτοτε, οι βιασμοί και οι ταπεινώσεις είναι οι μόνιμοι επισκέπτες της ζωής της. Εγκλωβισμένη και μόνη, υπομένει τα πάντα και πασκίζει να στέκεται όρθια για την αγάπη ενός παιδιού που έρχεται για να φωτίσει τα σκοτάδια της. Ενός παιδιού που μεσοπόλεμα εγκαταλείπει, όταν αναγκάζεται να δραπετεύσει, φτάνοντας στα όρια της απόγνωσης.

Το τρένο ξεκίνησε. Σκορπούσε πίσω του της ψυχής της τα πολύτιμα, σπασμένα σε μικρά κομμάτια. Πονούσε πολύ, όμως ο πόνος δεν έχει φωνή. Από το νοτισμένο τζάμι έβλεπε το σταθμό ν’ απομακρύνεται. Ήξερε ότι από ’δώ και πέρα κανένα τρένο δεν θα περνούσε πια από τους έρημους τόπους της καρδιάς της.

Ο πόνος δεν έχει φωνή. Μια υπόσχεση που γίνεται κραυγή, βγαίνει από τα χείλη της. «Περίμενέ με, θα γυρίσω…»