Σε ετούτο εδώ το βιβλίο, αναμοχλεύονται πολλά. Είναι ένα βιβλίο που θίγει ζητήματα σχετικά με τον πόλεμο, την αγάπη και όχι μόνο. Κάνει λόγο για την ψυχολογία των παιδιών απέναντι στη φρίκη του πολέμου, μιλά για τον απότομο ξεριζωμό και τη ξενιτιά, στέκεται με πόνο μπροστά στη μάχη ανάμεσα σε αδέρφια, μας συγκινεί μέσα από τις πληγωμένες πατρίδες – αποτέλεσμα του πολέμου, καυτηριάζει το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια με σκυτάλη το άγχος τόσων και τόσων παιδιών και μας ξεβράζει στο λιμάνι της αγάπης, που κάθε άλλο παρά απάνεμο είναι.
…τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από την αγάπη που φλέγεται…
Η Άννα είναι ένα συναισθηματικό παιδί, εύθραυστο που διαθέτει έναν ήπιο χαρακτήρα. Ζει με τους γονείς της και την αδερφή της σε ένα παραθαλάσσιο χωριό και όνειρό της είναι να γίνει γιατρός, όπως ο πατέρας της. Ο Μίρο είναι ένας ομιλητικός, κοινωνικός και εκδηλωτικός νέος. Είναι ασυμβίβαστος, ονειροπόλος και πολύ δοτικός. Είναι Σέρβος, ζει με την οικογένειά του στο Βελιγράδι και έχουν καταγωγή από την Κροατία.
Οι οικογένειες των δυο παιδιών διατηρούν φιλικές σχέσεις και τα παιδιά νιώθουν κάτι περισσότερο από φιλία να τους συνδέει. Αν και είναι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, θα τους πλαισιώσουν πολλοί ακόμη ήρωες οι οποίοι θα αναμοχλευτούν μαζί τους και θα δημιουργήσουν ένα πρόσφορο έδαφος για τον αναγνώστη, μια ιστορία ξέχειλη συναίσθημα, έρωτα, ανιδιοτελή αγάπη, πόνο, πόλεμο, μίσος και ζήλια.
Η Άννα και ο Μίρο θα γεμίσουν το βιβλίο των αναμνήσεών τους με πολλά γεγονότα, άλλα με θετική και άλλα με αρνητική χροιά. Θα ερωτευτούν, θα αγαπηθούν, θα πονέσουν, θα χωρίσουν, θα σμίξουν ξανά και πάντα ο χρόνος θα κυλά ερήμην τους.
Μια καλοκαιρινή συναυλία με φόντο την παραλία, ένα χρυσό μενταγιόν με χοντρή αλυσίδα, οι μαλάξεις στο στήθος ενός νέου, οι διακοπές Χριστουγέννων σε ξένη χώρα και ένα ραντεβού που κλείνεται για 15 χρόνια μετά, είναι στοιχεία που άνοιξαν την αυλαία και κυριολεκτικά σάρωσαν στον πέρασμά τους.
Η Καίτη και ο Σωκράτης είναι γονείς της Άννας. Η Μιλένα και ο Ντάρκο είναι γονείς του Μίρο. Η παρέα μεταξύ τους είναι εποικοδομητική, ανέμελη και αρκετά ενδιαφέρουσα. Μεταξύ τους μοιράζονται έγνοιες, κοινωνικές ανησυχίες αλλά και φόβους που τελικά θα βγουν αληθινοί.
Σειρά έχει η ζήλια που βρήκε χαραμάδα και τρύπωσε ανάμεσα σε δυο νέους, ο πόλεμος, οι πολεμικοί ανταποκριτές και τα φρικαλέα παρελκόμενά του, η νέα πραγματικότητα για εκατοντάδες παιδιά που βλέπουν τα όνειρά τους, τα σπίτια τους αλλά και τις οικογένειές τους να διαλύονται, η φιλία του Μίρο με τον Μάρκο και το μεταξύ τους μυστικό, αλλά το μάθημα της Αθλητιατρικής με τον ιδιαίτερο καθηγητή του.
Ο καθένας τους ακολουθεί τον δρόμο του, κυνηγάει τα όνειρά του, παλεύει για τις ιδέες και τα ιδανικά του και παίρνει δύναμη από την αγάπη, ακόμα και όταν οι συνθήκες είναι αντίξοες, απάνθρωπες ή και δυσβάστακτες. Άνθρωποι χάνονται από κοντά τους, οι απώλειές τους στοιχίζουν, η έλλειψη είναι ασήκωτη, μα ο χρόνος κυλάει παρασύροντάς τους. Κανείς δεν μένει πίσω. Κανείς δεν τρέχει να κρυφτεί. Κανείς δεν γλύφει τις πληγές του. Τις αφήνουν να τρέχουν κακοφορμισμένες, τις αφήνουν εκτεθειμένες για να τους θυμίζουν όλα όσα θα έπρεπε να αφήσουν να περάσουν στη λήθη.
Θα διαβάσουμε για μια βαλίτσα ξέχειλη αναμνήσεις, για τις ορδές απελπισμένων ανθρώπων, αποστεωμένων από κάθε συναίσθημα και ελπίδα, για χαρακώματα, πτώματα, αίμα ανάκατο με χώμα, για ψυχές, πολλές ψυχές που φυτοζωούν, για κουφάρια που στέκουν στη θέση άλλοτε σπιτιών ξέχειλα από ζωή, για στρατιώτες, τανκς και όπλα στραμμένα στους άλλοτε φίλους και αδερφούς.
Έχουμε ακόμη να διαβάσουμε σημαντικά γεγονότα. Ένα μπλε βελούδινο κουτάκι με σκουλαρίκια, ένας γάμος στην Πράγα, ένας φάκελος μίσους, φθόνου και κακίας, ένα εισιτήριο για Βρυξέλλες και δη μια κακόφημη πλατεία της, κονταροχτυπιούνται με εξομολογήσεις, με απειλές, με φοβίες, με δάκρυα, με τη στέρηση που ξεπερνά τα όριά της, με προδοσίες αλλά και τον αγοραίο έρωτα και κανείς δεν βγαίνει κερδισμένος. Ούτε καν η αγάπη.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Ελένης Κεραμάρη, ένα σύντομο βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
…το κλάμα δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Δείχνει ότι είμαστε ζωντανοί!…
Ποιος είπε ότι ο έρωτας πεθαίνει;
Ποιος θήτης θεωρεί ότι γλύτωσε από τη μοίρα του;
Μπορεί η αγάπη να βρεθεί στα δίχτυα του λήθαργου;
Ποιος τροφοδοτεί το παρελθόν να επισκιάζει το παρόν και το μέλλον;
Η σκυτάλη περνά στα χέρια του πληγωμένου εγωισμού, της ποδοπατημένης εμπιστοσύνης, της τελείας που μπαίνει σε μια ταραγμένη σχέση χωρίς να τηρείται όταν ένας άστεγος αποφασίσει να αλλάξει τον ρου της ιστορίας.
Οι τίτλοι τέλους είναι καταιγιστικοί. Κυοφορούν πόνο, αγανάκτηση, απογοήτευση μα και δικαίωση. Η αγάπη είναι ξανά παρούσα, αν και τελικά ποτέ δεν εγκατέλειψε το πόστο της. Είναι εδώ για να διαψεύσει τον τίτλο του βιβλίου, είναι εδώ για να τροφοδοτήσει ελπίδα και αισιοδοξία τους ήρωες, είναι εδώ για να συνδράμει ώστε να μαζέψουν τα λειψά τους κομμάτια και να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο.
Κατερίνα Σιδέρη
Εκεί που μια αγάπη έσβησε – Ελένη Κεραμάρη – Vivlio-Life.gr