Κάθε που πλησίαζαν τα Χριστούγεννα με τον αδερφό μου μας έπιανε μια ανυπομονησία τρελή. Ο μύθος του αφράτου γενειοφόρου αγίου που μοιράζει παιχνίδια σε όλα τα παιδάκια του κόσμου είχε καταρριφθεί πολύ νωρίς στο σπιτικό μας. Διόλου δεν μας ενόχλησε όμως.. Ο δικός μας Αϊ Βασίλης είχε σάρκα και οστά και ήταν πολύ, πολύ ανυπόμονος. Ποτέ δεν μπορούσε να περιμένει τα Χριστούγεννα για να μας φέρει τα δώρα του, που ήταν πάντα προσεγμένα, πολλά και πέρα από κάθε φαντασία. Ο δικός μας Αϊ Βασίλης φορούσε λουλουδένιες μπλούζες και είχε μαλλιά περμανάντ, νύχια πάντα βαμμένα στο χρώμα του σάπιου μήλου και χρυσά σκουλαρίκια στα αυτιά. Η αγάπη ξεχείλιζε από τη μυρωδάτη αγκαλιά του και όποιος έκανε το λάθος να μας στενοχωρήσει έβρισκε άσχημο μπελά! Όσα είχε στερηθεί στα μικράτα του το χάριζε απλόχερα σε μας, χωρίς όριο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Μας έμαθε να μη σκύβουμε το κεφάλι και να κυνηγάμε πάντα το καλύτερο, να αγαπάμε τα ταξίδια και να γελάμε δυνατά, όπως εκείνη… Γιαγιά, πόσο θα ήθελα να έβλεπες πόσο μοιάζουν τα μάτια μας όσο μεγαλώνω..
Εύχομαι αγάπη και θαλπωρή. Όλα τα παιδιά του κόσμου να έχουν μια αγκαλιά γεμάτη ασφάλεια να γείρουν. Καλές γιορτές!