Πολλές φορές προτείνω, όταν επιλέξετε να διαβάσετε ένα βιβλίο, να σταθείτε στο εξώφυλλό του μιας και είναι φορές που κρύβει πολλά και επιπλέον να διαβάσετε με μεγάλη προσοχή τις πληροφορίες από το οπισθόφυλλο.
Είναι μια ιεροτελεστία που ακολουθώ πάντα, λίγο πριν ξεκινήσω να διαβάζω. Τούτο δω το βιβλίο με ξάφνιασε από την πρώτη του λέξη. Το οπισθόφυλλο, προσφέρει στον αναγνώστη απλόχερα αρκετές πληροφορίες, τέτοιες ώστε να τον δελεάσει, να τον εξιτάρει πυροδοτώντας τη φαντασία του και πλέον να αδημονεί να αρχίσει το ταξίδι του που προφανώς δεν θα είναι σε απάνεμα λιμάνια.
…τα συναισθήματα σε κρατάνε πίσω…
Θα ταξιδέψουμε στον Έβρο, σε ένα μικρό χωριό όπου εκεί ζει η οικογένεια του Πασχάλη και της αρβανίτισσας Σιντέφως ή αλλιώς Φούλας. Ο Πασχάλης ήταν ένας πρόθυμος, τρυφερός και αισιόδοξος άνδρας, μα η Φούλα που τα τελευταία χρόνια γεννοβολούσε και θήλαζε συνέχεια, είχε σκληρύνει πιότερο κι από πέτρα. Ήταν πεισματάρα μα όταν πια γέννησε την Αθηνά το στερνοπούλι τους, δεν θέλησε μήτε να το δει, μήτε να το θηλάσει.
Η Αθηνά, πλάι στα μεγαλύτερα αδέρφια της μεγάλωνε σε ένα σπίτι με φτώχεια και ανέχεια, σε ένα σπίτι που η αγάπη φοβόταν να ξεμυτίσει. Έτσι λοιπόν, έγινε απρόσιτη, ψυχρή, συνεσταλμένη, απότομη, μα και αυθόρμητη, έξυπνη και ειλικρινής. Είχε άγονη ψυχή, απότιστη γιατί εκτός από τον πατέρα της, κανείς δεν άπλωσε το χέρι του στην Αθηνά, κανείς δεν την αγκάλιασε, κανείς δεν της έδωσε αγάπη.
Η μοίρα της Αθηνάς είναι ξέχειλη κακοτοπιές, βάσανα και δυσκολίες. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης η ζωή της ξεδιπλώνεται και σκορπά πόνο στον αναγνώστη, μα και ερωτηματικά. Ζει ένας άνθρωπος χωρίς αγάπη; Θέλει να πει σ’ αγαπώ μα δεν μπορεί; Μη βιάζεστε να απαντήσετε. Διαβάστε το βιβλίο και θα σας λυθούν όλες οι απορίες.
Ένα πολιτικό μέσο για να δοθεί η δέουσα προσοχή σε μια άρρωστη γυναίκα, τα πορτοκάλια που αντικρίζουν παιδικά μάτια για πρώτη φορά, η αγαπημένη θεία της Φούλας και οι γνώσεις της για τα μελλούμενα, ένα δέμα με καινούρια ρούχα από το εξωτερικό και ένας γαμπρός ξενομερίτης με καπέλο, ανοίγουν την αυλαία της ζωής της Αθηνάς όχι με τον καλύτερο τρόπο.
Σειρά έχει η μίζερη και γεμάτη φτώχεια και αδιαφορία καθημερινότητά της, η Αγγελική και ο Ηλίας που τη στηρίζουν ψυχικά και σωματικά, ο ακαμάτης, τεμπέλης και αιμοβόρος Γιώργος, ο «Σταθμός της Ελπίδας» που αποτέλεσε σανίδα σωτηρίας της, οι δυσκολίες προσαρμογής ενός παιδιού στις μεγαλουπόλεις της Γερμανίας αλλά και η πολύωρη εργασία μιας μάνας για να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της.
Μια οικογένεια που αποτελείται από έναν εθισμένο πατέρα και μια άβουλη μάνα που ξέρει μονάχα να εργάζεται εντός και εκτός σπιτιού, είναι εκ των πραγμάτων προβληματική. Σε μια τέτοια οικογένεια θα μεγαλώσουν τρία παιδιά χωρίς αγάπη, με την έλλειψή της πολλές φορές να χτυπά κόκκινο και να δημιουργεί νέα σοβαρότερα προβλήματα.
Θα διαβάσουμε για μια άτακτη επιστροφή στα πάτρια εδάφη αφήνοντας πίσω τους μια στρωμένη ζωή, για τις αλήθειες που κρύβουν τα λόγια ενός παιδιού, για τον «κήπο» και την πνοή αισιοδοξίας του, για το έθιμο του παντρέματος της φωτιάς, αλλά και για την έρευνα της αστυνομίας με σκοπό την εύρεση ενός φοβισμένου και όχι μόνο παιδιού.
Ο Χρήστος, ο Δημήτρης και ο Πασχάλης, διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους αναλόγως των συγκυριών, στερούνται πολλά από την οικογένειά τους, καταρρίπτουν ευθύνες στους γονείς και δη στην Αθηνά, με την τελευταία να είναι άνυδρη συναισθηματικά, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να τους τροφοδοτήσει ούτε με ένα στοργικό χάδι, ούτε με ένα φιλί.
Στη ζωή τους θα εισβάλλει ο Άγγελος, λίγο αργότερα η πόρτα της εκκλησίας θα κλείσει με κρότο αφήνοντάς τους έξω, οι κλοπές οι σφαλιάρες και τα πικρόχολα συνοδευτικά σχόλια θα φέρουν ξανά αναστάτωση, οι κακές σχέσεις με την Ανδρομάχη δεν θα βελτιωθούν ούτε κατ’ ελάχιστο και ένα ημερολόγιο από το μέτωπο θα κλονίσει μια μάνα με τα γραφόμενά του.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Στέλλας Καλλέ, ένα σύντομο βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
…τελικά, ο κόσμος είναι πολύ μικρός, όταν βρεις το θάρρος και βγεις από την πόρτα του σπιτιού σου…
Πόσα πολλά μπορούν να κρύβονται ανάμεσα στις λέξεις. Ανασφάλειες, απώλειες, απορρίψεις, μιζέρια, γκρίνια, μοναξιά, ανέχεια, προβλήματα, φτώχεια, φόβος, σωματική αλλά και ψυχική κούραση, δυστυχίες. Ανάμεσά τους η έλλειψη αγάπης, κατανόησης και στοργής κατατροπώνουν όλα τα άλλα. Τα ανείπωτα σ’ αγαπώ, συνωστίζονται στο στόμα της Αθηνάς και σιγά – σιγά συρρικνώνονται έως ότου περάσουν στη λήθη.
Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου δεν ξέρει να αγαπά, δεν ξέρει να συγχωρά, δεν ξέρει να αγκαλιάζει τους ανθρώπους που τόσο πολύ την έχουν ανάγκη. Θα ζήσει πολλά στη ζωή της, θα πονέσει και θα μετανιώσει για τις πράξεις της, μα θα είναι αργά για να τις διορθώσει.
Η Αθηνά δίνει ένα μάθημα ζωής σε όλους μας. Η αγάπη είναι η λύση για πολλά από τα προβλήματά μας. Είναι το μέσο επικοινωνίας, η δίοδος για τη συγχώρεση, ο δρόμος για τη βαθιά σύνδεσή μας με τους οικείους μας, το καταφύγιο μας στα δύσκολα, η ελπίδα που φωλιάζει στις καρδιές μας, η μαγιά για να ανθίσει το χαμόγελο στα χείλη μας και η ζεστασιά της ψυχή μας.
Αφήστε την αγάπη να κατακλύσει τα πάντα, κάτι που η Αθηνά δεν κατάφερε να κάνει πράξη στη ζωή της και όλα τότε θα ήταν αλλιώς καμωμένα τόσο για την ίδια όσο και για την οικογένειά της.
Κατερίνα Σιδέρη
Το σ’ αγαπώ που δεν είπα – Στέλλα Καλλέ – Vivlio-Life.gr