Το τέλος μιας αρχής, για μένα μιλώντας, είναι το κλείσιμο ενός κύκλου. Είναι η ύστατη τελεία μιας ιστορίας. Είναι η λήξη ενός κεφαλαίου ή ακόμη και ενός ολόκληρου βιβλίου. Κάπου εκεί θα υπάρχει μια νέα αρχή, μια νέα σελίδα, μια νέα ιστορία, μα ο κύκλος της παλιάς που μόλις έκλεισε, σίγουρα περικλείει πολλά.
Στο τέλος μιας αρχής, εύλογα κάνεις τον απολογισμό σου. Τι κέρδισες, τι απώλεσες. Έτσι και η συγγραφέας Σοφία Ντούπη, θα επιδιώξει αφού μας ξεναγήσει στην ιστορία των τριών βασικών ηρώων, να φτάσει στο τέλος και να κάνει τον απολογισμό τους. Κέρδισαν; Έχασαν; Κανείς δεν μπορεί να πει με απόλυτη σιγουριά…
…από τότε που ο άνεμος μού εναντιώθηκε, έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους…
Η Φαίδρα, μια παρορμητική, περίεργη, θαρραλέα και συνάμα ακατάστατη δημοσιογράφος προσπαθεί να χτίσει την καριέρα της, προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της, πασχίζει να συνεχίσει τη ζωή της, πασχίζει να συγκεντρώσει τα χιλιάδες θρύψαλα της ύπαρξής της, έπειτα από έναν χαμένο έρωτα.
Ο Μανώλης, έρμαιο μιας φτωχής και καταδικασμένης πολύτεκνης οικογένειας, θα σταθεί ‘τυχερός’ και θα αφήσει μια για πάντα τη μιζέρια μα συνάμα και την αθωότητα, την παιδικότητα και την ανεμελιά του.
Ο Πέτρος, χωρισμένος και απομονωμένος, ζει σε μια οικογενειακή πανσιόν. Πρώην διοικητής στο εγκληματολογικό της ΓΑΔΑ με το προσωνύμιο δάσκαλος, λάτρης των αποφθεγμάτων συνδράμει τους παλιούς του συναδέλφους, προσπαθώντας έτσι να αποθαρρύνει τη σκέψη του από το αλκοόλ και τον ανείπωτο πόνο που κατατρώει κάθε του κύτταρο.
Αυτοί θα είναι οι βασικοί μας ήρωες, τους οποίους θα πλαισιώσουν αρκετοί ακόμη, άλλοι με θετικό και άλλοι με αρνητικό πρόσημο. Η σύνδεσή τους δεν είναι ορατή. Δεν γίνεται αμέσως αντιληπτή και αυτό είναι το ωραίο της ιστορίας. Όταν πια τα κομμάτια που παζλ μπουν στη σωστή τους θέση το πολυσχιδές τοπίο που εμφανίζεται, έχει σταθεί αρωγός σε όλους και έχει στάξει βάλσαμο στις πληγές τους.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του βιβλίου, θα κινούμαστε γύρω από τον κλήρο και το άβατο που τον χαρακτηρίζει. Θα περιηγηθούμε στα μονοπάτια της μόδας αλλά και στους διαδρόμους της ΓΑΔΑ και όσο κι αν θεωρείτε πως οι χώροι είναι άσχετοι μεταξύ τους, υπάρχουν συνδετικοί κρίκοι τέτοιοι ώστε να κρατούν γερά τις ισορροπίες μεταξύ τους.
Η κατασκήνωση της Μονής που παράγει έργο στα παιδιά του τόπου, ο θάνατος ενός αρχιερέα ικανός να ταράξει τα νερά του κλήρου, μια πριβέ τελικά συνέντευξη ενός διεθνούς φήμης σχεδιαστή μόδας, η εκδρομή στον Ωρωπό και τον πατέρα Νεκτάριο, ένας δερμάτινος μαύρος φάκελος αλλά και ένα ζωντανό όνειρο με προειδοποιητική χροιά, ,ανοίγουν την αυλαία της ταραχώδους ιστορίας και μας κερνούν γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο. Μη διανοηθεί να αρνηθεί κανείς σας. Το γλυκό είναι υπέροχο και η συνταγή του κρατάει χρόνια…
Πριν προλάβουμε να απολαύσουμε τη γλυκιά του απόλαυση, ένας πνιγμός στο λιμάνι του Πειραιά, μια συζήτηση με έναν άστεγο σε παγκάκι, μια συνάντηση που επώαζε χρόνια και μια παραγγελία με παράδοση σε πελάτη του ξενοδοχείου Χίλτον, μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που ελλοχεύει νάρκες από το μακρινό παρελθόν.
Η Φαίδρα αψηφάει τον κίνδυνο. Ο Πέτρος αποφασίζει να βοηθήσει τους συναδέλφους του και δη τον φίλο του Μάκη. Το μπαρ ο Πράσινος Παπαγάλος φιλοξενεί πολλές συναντήσεις τους και τα άδυτα της Ιεράς Μονής του Εσταυρωμένου λίγο θέλουν για να βγουν στο φως.
Πρόκειται για δολοφονίες ή θάνατοι από φυσικά αίτια;
Τι αναζητούν οι εκπρόσωποι του νόμου;
Υπάρχουν διαρροές εκ των έσω;
Ποιος λόγος κρατάει τον Πέτρο καθηλωμένο στο παρελθόν;
Γιατί η νεαρή Φαίδρα δεν μπορεί να πατήσει σταθερά στα πόδια της;
Είναι αθώοι όσο δείχνουν κάποιοι;
Ποια η πιθανότητα να φορούν προσωπεία;
Λέτε να επισκεφτεί ξανά τη λίμνη η κυρά Φροσύνη;
Ποιοι αποτελούν πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι με προκαθορισμένο νικητή;
Θα διαβάσουμε για ένα μπλακάουτ σε συγκεκριμένο μέρος χωρίς υπαιτιότητα της ΔΕΗ, για ένα ραντεβού σε μάντρα με τροχόσπιτα, για μια χειρουργική λεπίδα που χρησιμοποιείται εκτός χειρουργείου, για έναν γάμο με έριδες από την πλευρά της νύφης αλλά και της πεθεράς, αλλά και για μια βόλτα στο νησί για άλλους του έρωτα και για άλλους του Αιόλου.
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Σοφίας Ντούπη, ένα σύντομο βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
…μην αφήνεις να χάνονται οι ευκαιρίες. Ο χρόνος δεν τρέχει πάντα υπέρ μας…
Το βιβλίο κυοφορεί πολλά. Αποτρόπαιες πράξεις, βίτσια, ίχνη ακάλυπτα και μη, λυκοφιλίες, καθοδηγήσεις, αποπροσανατολίσεις, κρυμμένες αλήθειες αλλά και την Ιθάκη, διαφορετική για τον κάθε ήρωα. Ποτέ δεν ξέχασαν. Ποτέ δεν άφησαν τη λήθη να τους παρασύρει στη δύνη της.
Υπάρχουν ένοχοι, υπάρχουν θύματα, υπάρχει πόνος, υπάρχει έρωτας μα και ανιδιοτελής αγάπη. Υπάρχουν δάκρυα, υπάρχουν απώλειες που οι πληγές τους δεν κλείνουν, μα κάπου εδώ θα βρει τη θέση της η ελπίδα και θα μπορέσει να κατευνάσει κάπως τους ταραγμένους χτύπους της καρδιάς.
Ο κλήρος δεν αφήνει περιθώρια να εισχωρήσει εντός του κανείς και τίποτα. Ξέρει να κρατά καλά τα μυστικά του και να βρίσκει μόνος τις επιθυμητές λύσεις στα προβλήματα που κατά καιρούς δημιουργούνται. Εμείς όμως μάθαμε πολλά. Διαβάσαμε για αθέατες ιστορίες οι οποίες έγιναν βορά στα χέρια της συγγραφέως, φτάσαμε στην άκρη του νήματος, συγχωρέσαμε ή και όχι λάθη των ηρώων και κάνοντας τον απολογισμό μας, σίγουρα θα δώσουμε ελαφρυντικά σε εκείνους που πόνεσαν μα και εξακολουθούν να πονούν.
Το τέλος της αρχής είναι προ των πυλών. Μια νέα σελίδα είναι έτοιμη να γράψει τη δική της ιστορία. Ας ευχηθούμε να έχει τη γλύκα από το γλυκό τριαντάφυλλο και να διώξει μακριά της δάκρυα, πόνο και συσσωρευμένη θλίψη.
Κατερίνα Σιδέρη